niedziela, 30 listopada 2014

Początek, raz jeszcze.

Blog ten miał być na początku z tańcem chińskim. Jednak nie miałam ani ochoty ani tez czasu na jego prowadzenie. Tymczasem zamieniłam go na temat, którym obecnie się zajmuję związany ze wznowieniem książki, której po części jestem autorką. 


 Jest to blog poświęcony kulturze Jedwabnego Szlaku i jego związkom z kulturą europejską. Stanowi dopełnienie nawiązujące do wznowienia książki Jedwab. Szlakami dżonek i karawan, która ukazała się w 2007.

niedziela, 13 listopada 2011

New lecture.

Polskie Stowarzyszenie Sztuki Orientu oraz Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie zapraszają na konferencję naukową:

„Strój - zwierciadło kultury”

12 – 13 stycznia 2012
Warszawa, Galeria Azjatycka, ul. Freta 5

Strój nie tylko ochrania nasze ciała, lecz także odzwierciedla naszą osobowość, wskazuje na przynależność społeczną, manifestuje nasze przekonania i poglądy. Jego komunikacyjna funkcja jest bardzo istotna w budowaniu tożsamości kulturowej.

Celem konferencji jest analiza znaczenia i kulturowej roli stroju w różnych kulturach świata, przede wszystkim Azji, a także określenie funkcji stroju w sztuce.

Podczas konferencji zaprezentuję swój referat Cheongsam - czytając ubiór. Pochodzenie, kreatorzy, innowacje.



poniedziałek, 9 sierpnia 2010

Przerwa. Take a break.


Przerywam pisanie w tym miejscu. Pracuję nad wykładami z tańców chińskich które będą mieć miejsce we Florencji podczas II Costume Colloquium.

piątek, 18 czerwca 2010

Wang Xinxin - Farewell my Emperor. Żegnaj mój cesarzu.


Dziś muzyka. Ostatnio jestem pod wrażeniem nowej płyty CD, którą dostałam z Tajwanu. Farewell to my Emperor w wykonaniu Wang Xinxin.

Płyta zawiera repertuar tzw. Nanguan. Opowiada o historii politycznej narzeczonej Wang Zhaojun , która była konkubiną cesarza Yuan, poświęciła się i dobrowolnie wyszła za mąż za mongolskiego wodza aby zakończyć trwający od lat krwawy konflikt miedzy Chińczykami a Mongołami.
Nanguan repertuar należy do typu opery z Chin Południowych i charakteryzuje się elegancją i wyrafinowanym smakiem.

Wang Xinxin - jedna z najpiękniejszych chińskich śpiewaczek Nanguan, urodzona w 1965 roku w prowincji Fujian w Chinach. Śpiewu uczyła się najpierw pod kierunkiem ojca, później uczyła się w szkole Sztuk Pięknych w Quanzhou. W 1993 roku wyemigrowała na Tajwan i tam błyskawicznie rozwija się jej kariera. Uczy śpiewu na tajwańskim Uniwersytecie Sztuk Pięknych na wydziale dramy. Jej wizerunek jest bardzo dobrze opracowany, bowiem nawiązuje stylistyką do południowych piękności bohaterek opery Nanguan.
Znana także poza granicami Chin i Tajwanu, współpracowała z Marie-Claude Pietragalla, znaną francuską baleriną, oraz była zaproszona jako gość na Pina Baush Dance Festiwal w 2008 roku.

Farewell my Empreror





czwartek, 27 maja 2010

Krok drugi - technika.


Dziś ogólnie trochę o technice tańców chińskich. Taniec chiński jest nośnikiem ogromnej energii. Dziś staje się znany poprzez np sztuki walki czy Qi-kung, Tai-chi i tym podobne. Charakteryzuje się przede wszystkim bardzo dużą ekspresją rąk. Za tym podąża ciało tancerza. Freski z Grot Mogao dokładnie pokazują jak są ułożone ręce, taniec jest więc bardzo statyczny dla widza. Tancerz tańczy rękoma, tym wyraża emocje i charakter tańca. Wiele z tych układów zawierały także elementy akrobatyki. Każdy gest ręki, ruch dłoni, czy ramion ma swoje uzasadnienie. Gesty ręki tancerki są nazywane Mudrami i są ścisle powiązane z religia buddyjską. To samo tyczy się tańców tańczonych dziś jako ludowych. W każdej prowincji znajdą się takie tańce, gdzie gest rąk jest istotny dla pokazania dramaturgi choreografii.
Taniec w Chinach jest dziedzictwem narodowym tego kraju. W Pekinie istnieje Państwowa Akademia Tańca oferująca naukę na każdym poziomie, z różnorodnością technik począwszy od baletu klasycznego aż do techniki tańca współczesnego. Organizuje się wiele przeglądów, konkursów i festiwali tańca. Każdy uniwersytet ma w swojej ofercie zajęcia z tańca, które są zaliczane jako przedmiot. Tańczą młodzi i starzy. Istnieje niepisany zwyczaj, że ludzie spotykają się na placach i razem tańczą tańce ludowe, z wachlarzami, chusteczkami, mieczami lub też tańczą europejskie tańce jak walc albo tango.
Technika tańca chińskiego nie należy do łatwych. Częstym powodem jest zniecierpliwienie Europejczyków, bo trzeba naprawdę długo ćwiczyć ręce aby można było potem zatańczyć choreografię. I co jest istotne technika ta wymaga elastyczności stawów, częstych ćwiczeń, powtórek i tu bardzo płynnie przechodzi się do ćwiczeń stosowanych w tai-chi czy qi-kung. Później kiedy technika rąk zostaje opanowana, przechodzi się do następnego etapu ćwiczeń - z rekwizytem.

poniedziałek, 3 maja 2010

Krok pierwszy


Kiedyś dawno temu, kiedy nie było ani pociągów ani samolotów ani komórek, ludzie mieli ze sobą bliższy kontakt. Podróżowanie dobywało się w grupach. To były karawany. Oaza pozwalała odpocząć po trudach wędrówki szlakiem, karawany zatrzymywały się tu, gdzie mogły opatrzyć zwierzęta, zjeść coś, wymienić się istotnymi wiadomościami dla dalszej wędrówki. Największy rozkwit miasta nastąpił za czasów dyn. Tang ( 618 – 907).
Sławę zawdzięcza grotom skalnym – Mogao ( zwanych tez Qianfodong) czyli grotami Tysiąca Buddów. Jest to zespół jaskiń skalnych w liczbie 492 i w 1997 roku zostały one wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Dunhuang - miasto w dzisiejszej prowincji Gansu, leżące na trasie Jedwabnego Szlaku, dawniej była to Oaza.
Groty dla świata odkrył sir. Aurel Stein ( 1862 – 1943) na początku XX wieku, oraz kilka innych ważnych obiektów dla tej kultury (buddyjskie manuskrypty, obrazy i chorągwie świątynne). W odkryciu tych grot pomagał mu świątynny mnich z którym razem podróżował po dawnym Jedwabnym Szlaku.
Więcej na temat wykopalisk w Dunhuangu na stronie IDP
Freski, obrazy, oraz dokumenty piśmienne stały się inspiracją i kanwą dla powstania w 1979 roku tanecznego dramatu ( tzw. Dance drama ). Wystawiony przez Zespol Pieśni i Tańca Prowincji Gansu.
Akcja przedstawienia rozgrywa się w czasie panowania dyn. Tang.

Akt I.
Perski kupiec – Enus podróżuje po Jedwabnym Szlaku. Nagle zaskakuje go pustynna burza . Z opresji ratuje go chiński malarz – Zhang i jego córka – Yingniang. Ale nieszczęścia chodzą parami, córka malarza zostaje porwana przez bandytów grasujących wzdłuż Jedwabnego Szlaku, napadając na bogatych kupców i rabując wszystko co ma jakąś wartość.

Akt II.
Kilka lat później. W sklepie w Dunhuangu, malarz znajduje swoją zaginioną córkę, która teraz jest niewolnicą , tancerką w teatralnej grupie. Eunus, który znowu jest w mieście, pomaga przyjacielowi odzyskać córke, płacąc za nią okup. Ukochana córka malarza wraca do domu a kupiec staje się jego ważnym przyjacielem.

Akt III.
W Grotach Mogao. Malarz intensywnie maluje freski, a córka dostarcza mu inspiracji. Freski przedstawiają typowe malowidła kobiet z instrumentem muzycznym zwanym – pipa ( Rodzaj lutni). Kobieca postać trzyma instrument za swoimi plecami. Do malowidła pozuje mu córka. Przychodzi w odwiedziny sędzia pokoju, który zakochuje się w córce patrząc na freski i chce ją porwać. Ojciec przeczuwając coś niedobrego namawia ja aby wyszła za mąż za perskiego kupca. Z czasem przyjaźń rozwija się miedzy córką a kupcem. Kiedy Eunus wraca jako emisariusz króla do Chin Yingniang postanawia wrócić z nim. Sędzia pokoju chce zemsty oraz usunąć rywala w postaci kupca, organizuje napad. Ale malarz w porę ratuje kupca niestety sam ginie podczas obrony.

Akt IV.
Yinniang w przebraniu, chce ujawnić złe uczynki sędziego pokoju. Organizuje taneczną pantomimę, gdzie przebrana opowiada co się stało. Wśród widzów siedzą ważne osobistości oraz mieszkańcy miasta. Jest to duża scena gdzie pokazane zostały 27 tańców różnych narodowości występujące i żyjące w Dunhuangu. Sędzia pokoju, zostaje wtrącony do więzienia i usunięty z miasta.