Dziś ogólnie trochę o technice tańców chińskich. Taniec chiński jest nośnikiem ogromnej energii. Dziś staje się znany poprzez np sztuki walki czy Qi-kung, Tai-chi i tym podobne. Charakteryzuje się przede wszystkim bardzo dużą ekspresją rąk. Za tym podąża ciało tancerza. Freski z Grot Mogao dokładnie pokazują jak są ułożone ręce, taniec jest więc bardzo statyczny dla widza. Tancerz tańczy rękoma, tym wyraża emocje i charakter tańca. Wiele z tych układów zawierały także elementy akrobatyki. Każdy gest ręki, ruch dłoni, czy ramion ma swoje uzasadnienie. Gesty ręki tancerki są nazywane
Mudrami i są ścisle powiązane z religia buddyjską. To samo tyczy się tańców tańczonych dziś jako ludowych. W każdej prowincji znajdą się takie tańce, gdzie gest rąk jest istotny dla pokazania dramaturgi choreografii.
Taniec w Chinach jest dziedzictwem narodowym tego kraju. W Pekinie istnieje Państwowa Akademia Tańca oferująca naukę na każdym poziomie, z różnorodnością technik począwszy od baletu klasycznego aż do techniki tańca współczesnego. Organizuje się wiele przeglądów, konkursów i festiwali tańca. Każdy uniwersytet ma w swojej ofercie zajęcia z tańca, które są zaliczane jako przedmiot. Tańczą młodzi i starzy. Istnieje niepisany zwyczaj, że ludzie spotykają się na placach i razem tańczą tańce ludowe, z wachlarzami, chusteczkami, mieczami lub też tańczą europejskie tańce jak walc albo tango.
Technika tańca chińskiego nie należy do łatwych. Częstym powodem jest zniecierpliwienie Europejczyków, bo trzeba naprawdę długo ćwiczyć ręce aby można było potem zatańczyć choreografię. I co jest istotne technika ta wymaga elastyczności stawów, częstych ćwiczeń, powtórek i tu bardzo płynnie przechodzi się do ćwiczeń stosowanych w tai-chi czy qi-kung. Później kiedy technika rąk zostaje opanowana, przechodzi się do następnego etapu ćwiczeń - z rekwizytem.
